Najstarsze ślady wizualne, przedstawiające wachlarze, odkryto w japońskich grobowcach z VI wieku n.e. Uważa się, że składany wachlarz ręczny został wynaleziony w Japonii pomiędzy VI a IX wiekiem. Pierwsze z nich nazywano akome-ōgi, od strojów akome noszonych przez ówczesne damy dworu.
Wachlarze ręczne były pierwotnie używane przez samurajów i arystokratów nie do chłodzenia, ale jako forma materiału do pisania w celu przekazywania wiadomości, symbol statusu, a nawet jako broń.
W jednej z oficjalnych dwudziestu czterech historii Chin, która opowiada dzieje dynastii Song (960–1279), wymieniony jest japoński mnich o imieniu Chōnen, który w 988 roku podarował cesarzowi Chin składane wachlarze z drewna (hi-ōgi) i papieru (kawahori-ōgi).
W XI wieku wysłannicy koreańscy przywieźli na chiński dwór koreańskie wachlarze składane, o których było wiadomo, że były japońskiego pochodzenia.
W okresie Heian (794–1185) składane wachlarze stały się tak popularne, że uchwalono przepisy dotyczące ich ozdabiania i określające liczbę drewnianych płytek, w zależności od statusu społecznego właściciela.
W XV wieku Japonia stała się znana z jakości i pięknego zdobienia wachlarzy. Zaczęła je eksportować do Chin, skąd Jedwabnym Szlakiem dotarły do Europy, gdzie były pożądane jako dzieła sztuki dekoracyjnej.
W XVIII i XIX wieku wśród europejskich kobiet powstała moda noszenia wachlarzy jako części codziennego zestawu.
