Meduza jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci mitologii greckiej. Jako jedna z trzech Gorgon, wyróżniała się śmiertelnością, podczas gdy jej siostry, Stenno i Euryale, były nieśmiertelne. Pierwotnie była piękną kobietą, kapłanką bogini Ateny, lecz została przemieniona w potwora jako kara za to, że Posejdon uwiódł ją w świątyni Ateny. Bogini, w gniewie, uczyniła Meduzę odrażającą – jej twarz stała się groteskowa, włosy zmieniły się w pełzające węże, a spojrzenie zyskało przerażającą moc. Meduza zamieszkiwała odludne miejsca, gdzie niewielu odważyło się zapuszczać. Jej los został ostatecznie przypieczętowany przez herosa Perseusza, który dzięki boskim darom zdołał ściąć jej głowę, patrząc jedynie na jej odbicie.
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów Meduzy były jej włosy zamienione w węże. Ten groteskowy obraz miał wiele symbolicznych znaczeń. Węże, często kojarzone z odrodzeniem, w przypadku Meduzy były symbolem chaosu i dzikości. Poruszające się węże dodatkowo podkreślały jej demoniczną naturę, tworząc aurę nieustannego zagrożenia. Węże pełniły również funkcję odstraszającą – ich syczący dźwięk i ruch dodawały Meduzie grozy. W mitologii greckiej były postrzegane jako stworzenia blisko związane z ziemią i śmiercią, co jeszcze bardziej wzmacniało jej wizerunek jako istoty budzącej lęk.
Najbardziej znana cecha Meduzy to jej śmiertelne spojrzenie. Każdy, kto spojrzał jej w oczy, zamieniał się natychmiast w kamień. Ta zdolność była zarówno przekleństwem, jak i obroną. Uniemożliwiała Meduzie nawiązanie kontaktu z innymi istotami, jednocześnie skutecznie chroniąc ją przed wrogami. Spojrzenie Meduzy było symbolem ostatecznego, nieodwracalnego końca. W literaturze i sztuce często interpretowano je jako metaforę strachu, paraliżującej mocy czy też kary za ludzką pychę i nieposłuszeństwo wobec bogów. Perseusz uniknął tego losu dzięki mądrości Ateny, która poradziła mu , by patrzył na Meduzę jedynie poprzez odbicie w polerowanej tarczy.
Była nieśmiertelna. Jej imię oznaczało potężna, silna. Była najbardziej niezależną i dziką z trzech sióstr. Zabiła więcej ludzi niż jej obie siostry razem wzięte.
Zamiast włosów miała węże, a jej spojrzenie zamieniało żywe istoty w kamień. Jedynym na to lekiem były łzy jednorożca.
Mogła zamieniać w kamień spojrzeniem. Ona i Steno byli nieśmiertelni. Euriale uchodziła za jedną z kochanek Posejdona, miała z nim syna Oriona, który zginął z rąk Artemidy.
Gorgony obrały sobie za siedzibę wyspę położoną daleko na zachodzie, w pobliżu świata umarłych, ogrodu Hesperyd i ziem Geriona. Tam właśnie udał się heros Perseusz, który zamordował Meduzę, gdy wraz z Euriale i Steno spała. Steno i Euriale zbudziły się i próbowały dopaść napastnika. Miał on jednak na głowie hełm czyniący niewidzialnym, wobec czego nie mogły go dopaść.