W ekosystemie stawu żaba zajmuje centralną pozycję, zarówno biologicznie, jak i symbolicznie. Jako przedstawicielka płazów, łączy środowisko wodne i lądowe, odgrywając istotną rolę w cyklu materii i energii. Jej obecność świadczy o dobrej kondycji środowiska – żaby są bioindykatorami, wrażliwymi na zanieczyszczenia i zmiany klimatyczne.
Duża, masywna i brodawkowata. Żyje z dala od wody, aktywna głównie nocą. Pożyteczna – zjada ślimaki i owady.
Brązowa lub oliwkowa, z ciemną „maską” przy oczach. Często spotykana na łąkach i w lasach. Sprawna skoczkini i dzienna wędrowniczka.
Niewielka, zielona żaba z jasną smugą wzdłuż grzbietu. Często spotykana w małych, ciepłych zbiornikach: stawach, sadzawkach, rowach. Jej głos to szybkie, świergoczące dźwięki.
Skrzek to pierwsze stadium życia żaby – setki, a czasem nawet tysiące maleńkich jaj złożonych przez samicę w wodzie, zwykle na wiosnę. Galaretowata masa, w której zanurzone są jaja, pełni kilka ważnych funkcji: chroni rozwijające się zarodki, utrzymuje je razem i pozwala na wymianę gazów z otoczeniem. Każde takie jajo to zalążek przyszłej kijanki – małego stworzenia, które dopiero po wielu tygodniach metamorfozy stanie się dorosłą żabą.
Kijanka to żabi maluch – świeżo wykluta z jaja larwa, która jeszcze niewiele przypomina swoją dorosłą wersję. Ma ogon, brak kończyn i porusza się zwinie w wodzie jak miniaturowa rybka. Oddycha skrzelami i żywi się głównie glonami oraz drobną materią organiczną. To etap, w którym życie żaby toczy się całkowicie pod wodą – kijanka nie potrzebuje jeszcze lądu, a jej głównym zadaniem jest rosnąć i przygotować się do metamorfozy.
Kiedy kijanka zaczyna wykształcać tylne, a potem przednie nogi, wiadomo, że w jej życiu nadchodzą poważne zmiany. To przejściowa, ale bardzo dynamiczna faza – larwa żaby powoli opuszcza swój „rybi” tryb życia i przygotowuje się do funkcjonowania na lądzie. Pojawienie się kończyn to nie tylko kwestia wyglądu – razem z nimi zachodzą zmiany wewnętrzne: zanika ogon, rozwija się płuca, a układ pokarmowy przestawia się z roślinnego na drapieżny.
Tuż po metamorfozie młoda żaba opuszcza wodę, ale jeszcze przez chwilę nosi na sobie ślad swojej larwalnej przeszłości – ma resztkę ogona. To przejściowe stadium między kijanką a dorosłą żabą, kiedy ciało jest już przystosowane do życia na lądzie: ma kończyny, płuca i umiejętność skakania, ale ogon nie zdążył się jeszcze całkowicie wchłonąć.
Dorosła żaba to zwieńczenie niezwykłej metamorfozy – od galaretowatego jajka, przez pływającą kijankę, aż po sprawnego płaza. Teraz w pełni przystosowana do życia zarówno w wodzie, jak i na lądzie, żaba łączy w sobie cechy zwierzęcia wodnego i naziemnego. Ma silne tylne nogi do skakania, płuca do oddychania powietrzem, ale też wilgotną skórę, przez którą nadal wymienia gazy.